W podwórku kamienicy numer 28 przy ul. Żeromskiego zachował się ceglany budynek wzniesiony według projektu Adolfa Szyszko-Bohusza. Mieściła się w nim drukarnia założona w 1818 roku przez Jana Kantego Trzebińskiego. Na uwagę zasługują umieszczone w ścianach budynku kamienne medaliony z popiersiami Gutenberga i Stenfelda – wynalazców druku i litografii i litografii; oraz tarcza z monogramem założyciela drukarni.

Gospodarka dziewiętnastowiecznego Radomia oparta była głównie za przemyśle garbarskim. W sąsiedztwie Radomia znajdowały się liczne wsie, które stanowiły własność kasy miejskiej, a były to: Dzierzków, Gołębiów, Kozia Góra, Wola Gołębiowska, Zamłynie (obecnie są to dzielnice Radomia). Sąsiadowały z nimi wsie będące własnością skarbu państwa: – tereny starościńskie: Glinice, Józefów, Weronów;
– tereny będące kiedyś własnością zakonów: Mariackie, Sadków (na Sadkowie obecnie mieści się lotnisko wojskowe, na którym odbywają się pokazy lotnicze Air Show); – a także tereny prywatne: Długojów, Godów, Jeżowa Wola, Młodzianów, Prędocinek, Wośniki, Żakowice.
Wymienione wsie (obecnie dzielnice miasta) obejmowały w latach czterdziestych XIX wieku około 400 gospodarstw o bardzo zróżnicowanym obszarze, a ich funkcjonowanie opierało się na pańszczyźnie, w ramach, której włościanie ze wsi miejskich wykonywali prace porządkowe na terenie Radomia. Z czasem pańszczyznę zastąpiono czynszem, a w 1864 roku w ramach carskiego dekretu chłopi otrzymali użytkowaną ziemię na własność. Podradomskich włościan określano jako dość zamożnych, o czym w dużej mierze decydowała bliskość Radomia, który był dużym rynkiem zbytu.