Najstarsza znana osada ulokowana w rejonie dzisiejszej dzielnicy Piotrówka, pochodzi z VIII wieku n.e., stworzono ją na obu brzegach rzeki, trzebiąc i karczując las w dolinie rzeki Mlecznej. Drewno palono na miejscu, poprawiając w ten sposób znacznie żyzność gruntu. Była to typowa osada wiejska, zabudowana w luźny, rozproszony sposób drewnianymi domami o zrębowej konstrukcji oraz budynkami gospodarczymi. Jej mieszkańcy uprawiali rośliny jadalne (proso, pszenicę), a także konopie. Hodowali również bydło i trzodę. Miejsce to było zamieszkane przez kilkadziesiąt lat. W końcu IX wieku n.e. osada została opuszczona, prawdopodobnie z powodu podniesienia się poziomu wód rzeki Mlecznej. Mieszkańcy osady nie odeszli jednak daleko. Przenieśli się na oddalone o kilkaset metrów wzgórze. W ten sposób powstała osada nie różniąca się wyglądem od poprzedniej. Charakter życia mieszkańców ulegał systematycznym zmianom. Brak swobodnego dostępu do bieżącej wody okazał się kłopotliwy dlatego osada funkcjonowała tylko przez pierwszą połowę X wieku n.e. Od tego momentu osadnictwo przeniosło się ponownie w pobliże rzeki.

U schyłku X wieku w dolinie rzeki Mlecznej, na naturalnej piaszczystej wydmie wniesiono gród obronny, pełniący szereg funkcji ważnych dla okolicznej ludności. Na początku kolejnego stulecia został on poważnie rozbudowany. Koliste wnętrze osiągnęło średnicę około 90 metrów, a otoczono je dwoma pierścieniami drewnianych umocnień. W ten sposób powstał wał obronny o szerokości 11 i wysokości 8 metrów. Gród otaczała fosa zasilana z lokalnych (dzisiaj już nie istniejących) źródełek. Obok grodu znajdowały się trzy osady. Ludność pierwszej z nich zajmowała się rybołówstwem, hodowlą, rolnictwem, zbieractwem oraz rzemiosłem. Ludność drugiej zajmowała się wyspecjalizowanym rzemiosłem. Na terenie jej znajdowały się piece oraz paleniska. Mieszkańcy trzeciej z osad zajmowali się w głównej mierze produkcją dziegciu służącego do konserwacji drewna.

Poza osadami znajdowało się cmentarzysko. Mieszkańcy dawnego Radomia nie należeli do osób zamożnych. Osady te zamieszkiwało kilkaset osób. Gród był siedzibą plemiennego władcy, który sprawował władzę nad pobliskimi terenami.

Nazwa Radom wywodzi się najprawdopodobniej od władcy tych ziem noszącego imię Radoma, który był synem czeskiego księcia Sobibora Sławnika, którego ród panował we wczesnym średniowieczu na obszarze dzisiejszego Dolnego Śląska. Inne źródła podają że nazwa wywodzić się może od legendarnego plemienia Radomian czy też od wręcz bajkowego Domu Rady.