W wyniku wprowadzonego w 1816 roku nowego podziału administracyjnego Radom stał się stolicą województwa, nazwanego z uwagi na aspekty historyczne sandomierskim. Stan taki utrzymał się do 1837 roku, kiedy to władze rosyjskie zapoczątkowały ograniczanie autonomii Królestwa Polskiego. W wyniku tych działań województwa zastąpiono guberniami, obwody zastąpiono powiatami, a z dotychczasowych powiatów utworzono okręgi. Województwo sandomierskie zostało przemianowane na gubernię sandomierską ze stolicą w Radomiu. Dzięki temu w Radomiu funkcjonowały liczne urzędy administracyjne, a nawet pojawił się projekt przeniesienia z Sandomierza do Radomia stolicy diecezji kościoła katolickiego, jednak nie został on zrealizowany. W tamtym okresie rozpoczęto przebudowę przestrzenną i urbanistyczną zmieniając przez lata wygląd miasta. Centrum Radomia uzyskało wówczas kształt zachowany do dzisiaj. Duży wpływ na późniejszy wygląd miasta wywierała wola reprezentantów ówczesnych elit politycznych. W latach 1818-1820 dwukrotnie wizytował miasto Namiestnik Królestwa Polskiego generał Józef Zajączek, który nakazał wyburzenie stojącego na środku rynku starego ratusza – „ jako właściwej ozdobie, tudzież dogodności nieodpowiadającego” oraz zadysponował założenie w Radomiu „ogrodu angielskiego”.

W maju 1821 roku Radom odwiedził car Aleksander I, który „wyraził wolę”, aby w otoczeniu kościoła Św. Jana powstał skwer zabezpieczony żelazną kratą. Te i inne poprawki nie były oparte jednak na założeniach planu Ebertowskiego, zatwierdzonego przez administrację centralną reprezentowaną przez Stanisława Staszica w 1822 roku. Głównym założeniem tego planu było połączenie terenów średniowiecznego Radomia otoczonych w przeszłości murami z terenami ówczesnych przedmieść. Największy problem stwarzały bagna znajdujące się w miejscu gdzie niegdyś była fosa. Problemem były też liczne rozlewiska przy korycie rzeki Mlecznej. Zdawano sobie sprawę, że konieczne jest osuszenie tych terenów, a i tak wiadomym było, że nawet po dokonaniu tych działań niewskazane będzie wznoszenie tutaj wysokich budowli.<br>Najważniejszą ideą planu Ebertowskiego było założenie, że Radom przestanie rozwijać się wokół rynku, a plac ten straci walor centrum miasta. Główną osią komunikacyjną miasta miała być nowa ulica wytyczona na Przedmieściu Lubelskim. Na granicy Przedmieścia Lubelskiego oraz wsi Dzierzków (obecnie dzielnica Radomia) w odległości około kilometra od granic lokowanego kilkaset lat wcześniej przez Kazimierza Wielkiego miasta w 1825 roku według planu włoskiego architekta Antonio Corazziego rozpoczęto prace budowlane przy wznoszeniu największego gmachu tamtego okresu. Mowa oczywiście o gmachu Komisji Województwa Sandomierskiego. Budowę ukończono 1827 roku. W późniejszych latach miał tu swoją siedzibę miedzy innymi Rząd Gubernialny Radomski.

Od momentu powstania budynku, aż do chwili obecnej skupiają się w nim siedziby urzędów administracji państwowej i samorządowej. Znajduje się w nim też sala koncertowa wyposażona w kilkaset miejsc siedzących. Można rzec, że to administracyjne serce Radomia. W latach osiemdziesiątych przed Prezydium – jak Radomianie nazywają ten gmach – znajdował się basen przeciwpożarowy lecz został zlikwidowany po tym jak utonął w nim człowiek.